Page 61 - GALENIKA MEDICAL JOURNAL

Slika 3. Venska ulceracija u regiji medijalnog maleolusa sanirana ovi postupci zbog loših krajnjih rezultata se ipak sve rjeđe
nakon multiplih ligatura perforatora u nivou i ispod fascije izvode . Intervencije na dubokom sistemu zbog venske he-
3, 7
modinamike su sklone ranim i kasnim komplikacijama 7, 50,
51 , pa se te metode sve više napuštaju. Pokazana je pojava
visoke stope tromboze nakon hirurških korekcija refluksa
ili opstrukcije dubokih vena, pa se ove hirurške tehnike sve
rjeđe koriste i u specijalizovanim centrima 3, 7, 51 . Sve više se
primjenjuju endovenske procedure (valvuloplastike, dila-
tacije lumena i stentiranje) dubokih vena . Sve bolje razu-
52
mijevanje događanja na nivou mikrocirkulacije i makrocir-
kulacije omogućava da se ispitaju postojeći i novi pristupi
liječenju, ali je potrebno i dalje praćenje neposrednih i uda-
ljenih rezultata.

Sumarno, hirurško liječenje bolesnika sa venskim ulkusi-
ma se sastoji od operacija na površinskim venama (parcijalni
ili kompletni strippingv. saphenae magnae odn. v. saphenae
parve), dubokim venama (bypass procedure, valvulopla-
stike, transpozicije venskih stabala itd.) i ligiranje komuni-
kantnih (perforantnih) vena . Osnovni postulat u liječenju
53
CVI je prekid patološkog refluksa krvi kroz inkompetentne
perforatore što se može postići ligiranjem perforatora: su-
prafascijalno, u nivou fascije i subfascijalno. Kolor dupleks
skeniranje, precizna predoperativna lokalizacija patološkog
je pokazala približnu pojavu recidiva venskih ulceracija: 9 refluksa ili opstrukcije, kao i određivanje CEAP etiopatoge-
(15,5%) SU i 3 (17,7%) PU . Međutim, značajna je i pojava netskog stadijuma je preduslov za odabir hirurške metode i
7
recidivnih variksa: 14 (24,1%) SU i 3 (17,7%) PU kao i održa- dobre neposredne i udaljene rezultate liječenja. Stoga, izbor
vanje hiperpigmentacija i edema. hirurškog postupka je često individualan za svakog bolesni-
ka. Od značaja je da se ovo liječenje kombinuje i sa drugim
Hirurško liječenje CVI i venskih ulkusa nastalih zbog pro- terapijskim postupcima (graduisana kompresivna bandaža,
mjena na površinskim i/ili perforantnim venama je praćeno medikamentozno liječenje).
dobrim neposrednim rezultatima . Iako ove metode dovode
3
do poboljšanja mišićne pumpe i zarastanja venskih ulkusa,

Zaključak

Venski ulkusi predstavljaju terminalnu fazu hronične venske insuficijencije. Ovo stanje predstavlja
značajan medicinski i socio-ekonomski problem. Faktori rizika nastanka venskih ulkusa su poznati
(životno doba preko 55 godina, pozitivna porodična anamneza, gojaznost, kongestivna srčana
slabost, bolest i povrede koštano zglobnog sistema potkoljenice, statičko opterećenje itd.). Klinička
slika ovih bolesnika je složena i danas se koristi CEAP klasifikacija bolesti koja uzima u obzir lokalne
kliničke manifestacije, etiologiju, anatomsku lokalizaciju i patofiziološki nalaz. Kod ovih bolesnika

postoje značajne mikrocirkulacijske i tkivne promjene. Postoje dva tipa venskih ulceracija: usljed
insuficijencije površinskih i perforantnih vena (C EpsAspPr klasifikacija) i zbog refluksa ili okluzije
5-6
dubokih vena (C EpsAdpPro klasifikacija), koji je praćen težom kliničkom slikom i pojavom
5-6
anaerobnih metabolita. Dijagnoza i diferencijalna dijagnoza se utvrđuju na osnovu anamneze,
kliničkog nalaza i primjene kolor dopler ultrazvuka kao i mjerenja dopler indeksa, a rijetko i drugih
postupaka. Liječenje venskih ulkusa zahtijeva primjenu različitih terapijskih modaliteta (lokalne
i opšte mjere, kompresivna bandaža, medikamentozna i hirurška terapija). Povoljni neposredni i

udaljeni rezultati terapije se postižu samo multidisciplinarnim pristupom i poštovanjem posebnosti
svakog bolesnika.

REVIJALNI RADOVI Galenika Medical Journal, 2023; 2(6):55-61. 59